وركينگ كلس هيرو خوب است، آدمِ جديدِ شبيه كه دوست دارى مدام بيشتر كشفش كنى و خوشحالى كه هست من اما نمى توانم از خوبى ها و قشنگى ها بنويسم چون يادم هست كه تمام يكشنبه را فرو رفتم توى تخت و در مهِ عميقِ تنهايى غرق شدم.. چون حواسم هست كه هميشه ديرم، نه كه آگاهانه، انگار كه دير به دنيا آمده باشم و هر چه مى دوم نمى رسم.. و مى دانم كه با يا بى وركينگ كلس هيرو اين تنهايى ادامه خواهد داشت و من يك روزى از هم خواهم پاشيد اما ديگر غم هام را نمى نويسم، خسته شدم از سپيده اى كه هى برمى گردد و غم هاش را مرور مى كند.. اصلا ديگر خوابهام/كابوسهام را هم نمى نويسم. چون مدام خواب مى ديدم او آدم بدى ست و دلم نمى خواست اين را بنويسم. ديشب هم خواب ديدم رفته ام توى مغازه ى مسخره اى و سوال چرتى مى پرسم و خواهره بيرون مانده و بعد موتورسوارها گروگان گرفتندش و من بيرون مغازه در ناكجايى ايستاده ام و موبايل به دست سعى مى كنم به خواهره زنگ بزنم و موتورسوارها ويراژ مى دهند و يكى شان مى رود روى كله ى يك آدمى كه قرچ صدا مى دهد و خون مى پاشد.. خب اين ها زاييده ى يك ذهن مريض است و اعتراف به داشتن ذهنى مريض كار راحتى نيست..
حالا سر خودم را شلوغ و پلوغ مى كنم، از اين ور شهر مى دوم به آن سمت شهر، همه ى عمرم را به ترافيك هاى شهر تقديم مى كنم و عملا هيچ كارى نمى كنم و هنوز همان بى سوادى هستم كه قبلا بودم، هنوز همان تنهايى هستم كه توى خيابانها ١٢٧ گوش مى دهد و اشك مى ريزد، هنوز دنيا را كج و مزخرف مى بينم و آدمها را بد و وحشى و هيچ سعى نمى كنم بدى هاشان را ببخشم يا فراموش كنم، چون من ماندلا نيستم و قرار نيست وقتى مُردم مردم براى ديدن جنازه ام صف ببندند و از اين بابت ناراحت هم نيستم.
